Колку куќи од карти сум урнал
додека не била поделена правилната,
играта била изгубена
од самиот почеток,
залудно биле лепливите прсти,
залудно била покерската фаца,
влогот бил мое то кралство
изгубено стотина пати,
рачниот часовник од стариот, последните сребреници и филигранот,
двете лири аманет од баба.
Јас сум човек да ме отепа
да не живеам,
да ме нема.
Доста се лутев на Бога
доста се криев зад лошата среќа,
судбината била да лажам наоколу,
да се лажам себеси
најмногу.
No comments:
Post a Comment