ТАТКО

Секој со својата планина -

ќе речеше мојот татко,

не осудувај,

ништо ти не знаеш.

Неговото молчење, мудрост,

неговите дела оставени

да ме потсетуваат

да научам

за животот и болката,

тагата и среќата.

Споменот ледено ладен

во далечина

бара поглед,

очи стари, сини,

насолзени.

Само воздишка

длабока, тешка.

И празнина.

Некогаш некаде далеку

ќе погледнам во очи сини

солза да избришам,

спокој да дарам.