Градот во прегратка ме зеде
ме лулаше како бебе малечко
штотуку од мајка одбиено
ме галеше нежно полека
ме остави на клупата да сонувам
слонови и чинии летечки
во бои невидени.
Потонувам во водата
а жеден сум
верувам во добрината на луѓето
верувам на последниот лист
пожолтен.
Патот твој го знам
а за мојот ќе прашам
дојди кога ќе залади
заедно да талкаме
низ градот убав.
No comments:
Post a Comment