Sunday, February 13, 2022

,,Планетопија 2022,, Златна плакета за Сонетен венец и магистрал со акростих


 

КИЛИМ

Филозофската нишка е проткаена

низ твоите мисли и беседи

оставена да проникне во денот

чиниш леснотија кажуваш.

Денот се мачи да осознае

да открие вистина за себе.

Чекорот низ тоа снежно утро

тежок заради исчекувањето

засолништето крај отворениот прозорец

поглед векови наназад

кажува за вечните придружници.

Тоа е само мудрецот

кој прозборува низ тебе

твоето издигнување до сонцето наше

доказ е твој исцелителен

исеченици, рани печат

полни зборови тивко шепотат.

ПОСЛЕДНИОТ ПОРТРЕТ

Сликаш ликови налик на мене

на црн канвас, со боја црна

сликаш, ме демнеш

изгубено се чувствувам

силата моја е кај тебе.

Криејќи се во шупливото стебло

посегнуваш по звуците од ѕвоното

ноќта ја параат крици од бранови

душите на морнарите.

Сликај ги нотите на зајдисонцето

синилото на небесната шир

последните рибари заплеткани

во мрежите на животот

засекогаш оставајќи навики за сите

побарај ги ликовите во облаците.

ПРОНАОЃАЊЕ

Дозволи мечтите да се загубени

соништата неостварени

кулите и царствата срушени.

Дозволи

животот да помине неизживеан

реката спомени да однесе

остави времето да гази пред себе

пепел да се стори.

Напушти го градот тогаш

бегај што подалеку од нас

спаси остатоци свои

ветрот ќе надомести

трагај по внатрешни убавини

борбата сé уште трае.

ТЕ САКАМ

Скриен на тврдината

кај Антички во Варош

во чаршијата под каменот

чинарот ме скри.

Се криев во школката

в езеро меѓу далгите

на пазарот во зембиљот сламен

в кајче да не се гледа

на борот во дворот

кај пристаништето во бродот

позади ловот на рибарот

на Канео пред манастирот

под камењата во Потпеш

во куќата на Робевци

ете на Галичица

под платното на Билјана

водите чисти изворски

под крилото на лебедот

скриен кај Маларична

пред светиот спомен

на градот вечен

зајдисонцето ме криеше вешто,

но ти не ме најде.

ЛЕДЕНА

Снежната белина не е за очите мои сини

не е да газам по снегот како по спомени,

мразот окован околу нозете

го топам со моите солзи

солени, врели, солзи за тебе.

Безнадежно бројам снегулки

бесрамно љубоморен на белината,

сакам вечно да трае моментот

запаметен засекогаш.

Мирот при полна Месечина

ледена магија наоколу

прави да се чувствувам

замислен за студенилото

на рацете, околу срцето.

КАДЕ СМЕ

Коренот треба да го знаеш

испреплетен в длабочина,

во земјата црна, меѓу црвите

коренот од семка изникнат

вито дрво израстено.

Корен да немаш

ќе речат старите

корен немало

не мислат така

туку останало од нивните стари

стари корења големи

останати исушени, скапани

таму се, останале засекогаш

да се препнуваме кога одиме

за да потсетуваат

на корењата наши.

БЕЛА

Кога сакам, каде сакам

можам,

ама нејќам.

Измери го патот

да не речеш потоа

дека мамам за километри.

Привременото слепило

не е изговор

за да избегаш.

Луд сум

како стиховиве

луди, непозврзани.

Стави крпче со ракија

на душата.

Ќе помине.

УКА

Учам некои работи удирајќи во ѕид,

само така може човек да научи.

Некогаш не можеш да молчиш,

ниту да зборуваш.

Громови удираат околу,

само не во мене.

Не дека сум јак,

не дека сум силен.

Едноставно е знај,

учам да одам напред,

научив и повторно,

оооо повторно

ништо не знам!

Мојата природа е да знам,

само да продолжам

без свртување.

ГРАЃАНИНОТ

Градот, големиот град

ги исфрла остатоците од

проголтаните,

неизџваканите,

несварените.

Желбите се сон неостварен,

потта на лицето пишува тажни стихови,

градот е мудар старец,

удира заушки на слободните,

шамари на загубените.

Високо и длабоко

коските скршени остануваат,

мечтите се зацелуваат,

некој најавува мирис на ветер,

пролетен, нов.

Не сме мртви, сé уште.

 

БРАНУВАЊА

Животот нé води кон нешто,

нé носи на места

обидувајќи се да нé насочи

во права насока.

Препознавам, ме води.

Ти си тука, можеби

среќен сум, ти продолжуваш,

можеш да одиш напред.

За мене нешто се случи

што ме повреди,

не ти, ти ме запре,

ми покажа како да сакам,

колку ја заслужувам љубовта

и затоа живеам, живеам,

скоро и да не се плашам!

И сега

разбрав дека сакам

повеќе, подлабоко.

Тоа е начинот што ме запре,

што ми кажа дека грешам.

Сета болка не е важна

ако се обидам да разберам.

ЖИВОТОТ МОЈ

Знај

не ги давам моите лутања, пијанчења

не, тие мои се.

Не се каам за сите погрешни

зборови изустени, пцовки, гадотии

излезени од устата гневно

удирајќи по сите вас!

Ако, така е, така останало да биде.

Црнилото ми годи многу

како стара гозба сирова, римјанска

до болка неиздржлива, нескротена.

Каменот прозборе со неверување,

последниот говор на господарот,

слепите нечестиви поданици

заспиваат во смрдливите катакомби. 

ТАТКО

Секој со својата планина -

ќе речеше мојот татко,

не осудувај,

ништо ти не знаеш.

Неговото молчење, мудрост,

неговите дела оставени

да ме потсетуваат

да научам

за животот и болката,

тагата и среќата.

Споменот ледено ладен

во далечина

бара поглед,

очи стари, сини,

насолзени.

Само воздишка

длабока, тешка.

И празнина.

Некогаш некаде далеку

ќе погледнам во очи сини

солза да избришам,

спокој да дарам.

 

СРКИ

Газам во непознато

страв немам,

а треба да е така.

Темнини и смрт наоколу,

се чудам

зошто страв немам.

Слушам за страдања,

загуби гледам -

сé уште сум смирен.

 

Дојде моментот на вистината

плачам, солзи ронам,

жалам, но страв немам

ниту омраза, горчина.

Се вртам, ме гледаат,

знам дека ќе живеам

да пишувам редови

зашто страв немам.

ПРИЈАТЕЛИ

Низ објективот гледа нешта

кои не можеме да ги видиме

или не сакаме.

Со еден клик забележува

Момент,

спомен на секундата.

И толку.

Светот станува мало место,

светот го прави близок,

разгатнуваме лица, расположби,

се восхитуваме на авантури.

Споделува да видиме

тага, радост, сеќавања.

Во јачменовиот сок е вистината,

тркалото го носи надалеку.

Сонува за подобро

во прегратка на волчицата

и трите мали волци.

Пркосот го наводнува

да се чувствува доволно жив.

ПАМЕТЕЊЕ

На суво, на брег

слушам глас

нежен, меланхоличен...

Чувствувам глас -

морници, наежен

се будам во сонот.

Незабележливо држење за рака,

поглед занесен,

желба да останам до крај

засекогаш.

Да нема ново,

да нема утре,

само ти

секогаш тука.

Водата памети повеќе,

прашај ја!

Со вода во дланки зборувам,

паметам вода во времето,

капки дожд

паѓаат на лицето -

немир ослободуваат.

КАЖУВАЈ

Јас ќе ти кажам многу причини

зошто да живееш и уживаш,

ќе ти кажам да љубиш како е,

да го најдеш другото ти

во кое се заљубуваме.

Ќе ти кажам зошто да патуваш,

каде да одиш и оставиш трага.

Ќе ти кажам зошто е добро

да си сам, самотно сам.

Ќе ти кажам каква е болката

од времето и просторот,

ќе ти кажам како да леташ

стоејќи цврсто на земја,

Ќе ти кажам зошто да зборуваш,

кога треба да молчиш.

Ќе ти кажам,

ќе ти кажам, 

ќе ти кажам

само

да живеам,

доживеам,

преживеам.

ЗАЛИВ

Некаде далеку

читаат моја поезија,

уживаат во виното,

замижуваат од зајдисонцето.

           

Сок од лубеница,

песок насекаде,

истреси ја марамата,

и направи облак волшебен.

 

Танцувај, лудувај

во ритам на брановите,

вдиши свежина,

биди моја Нереида.

ДАЛЕКУ

Животот почнува со заминување,

заминува сончев зрак,

капки се тркалаат по листот

чиниш бисери млечни

заминуваат в неповрат.

 

Заминува возот

носејќи души напатени

што не знаат дека

каде и да одат

нивното време

одамна е заминато.

 

Замини и запомни -

збор од арост,

огниште и вода

истурена за добар пат,

поглед од чардакот,

солза скриена што боли.

БАБУШКА

 Правев слики од твоите раскажувања

за животот тежок, но лесен истовремено,

вплетканиот лилјак во долгата коса

пожолтена од к`ната египетска.

Врамени ги редев во замокот -

изложбата ја посетувам повремено.

Сините очи, добрината

се мојот благослов,

всадената љубов кон цветовите,

навиката да им зборувам

додека ги полевам.

Дождовница се лее низ мислите,

квечерината носи мир, спокој.

Кралската златна лулка се ниша

во ритам на француска шансона.

Ти сега си цвет, миризлив, црвен,

шепотам на ѕвездите да те поздравам.

Сонетен венец – Вера, надеж, љубов

 I

Врвејќи горе месечина потемнува

просторот е мала утрина

нашата стара надеж зататнува

среќата тлее во невиделина.

 

Новите места нè чекаат

што ќе најдам таму

запомни каде очи гледаат

да донесам назад ваму.

 

Патот беше лесен

низ ѕвезди летав

јадев леб пресен.

 

Помислував сум дете

по облаци шетав

еднаш не наидов на цвете.

 

II

Еднаш не наидов на цвете

на места стари, необични

утрото магливо осамна ете

сништата беа убави, најлични.

 

Рани лути зацелував, лечев

обвиткан бев во самотија

по мене мачнина влечев

се одлучив за красотија.

 

Душата беше чесна

одот мој горчлив

слушав хорска песна.

 

Река матна, сува

бев збунет, сонлив

радоста моја сама почекува.

 

III

Радоста моја сама почекува

сите погледи од високо

спуштање мирно, мир поседува

се најдов во полето широко.

 

Итаат луѓето, брзаат некаде

дома ги чекаат љубените

сфатив дека исто е насекаде

смелост бела добија загубените.

 

Доста е, да речат

сомнеж што боли

душа тажна лечат.

 

Поарно беше в лете

восклик да моли

аласот мрежа плете.

 

IV

Аласот мрежа плете

капки ко бисери нанижани

по мостот долг бездомик срете

чекори по даските разнишани.

 

Градот центар светски, црковен

светол, моќен, старински

како љубовта наша вековен

раскошен, мистичен, историски.

 

Секој секого сака

по улички одев

цврсто држиш за рака.

 

Течеа солзи врели

залутано те водев

никогаш не се осмели.

 

V

Никогаш не се осмели

сама по градот луташе

во срцето ми се всели

тајната од мене ја чуваше.

 

Поставки ископани од дамнина

на необични места ги чуваат

сега е зелена рамнина

деца и кучиња лудуваат.

 

Боли твојот поглед

пречи мојот прекор

надалеку, со двоглед.

 

Велиш тука си сама

забрзуваш чекор

ама е лирска оваа драма.

 

VI

Ама е лирска оваа драма

посакај чевли мали, волшебни

преслечена во жолта долама

занесено чедо, зборови дошепни.

 

Калдрмата вели да чекориме

часови брои, прави воодушеност

на градот да се додвориме

ми треба твојата спонтаност.

 

Цветот нектар лачи

ти треба сила

денот се мачи.

 

Знам за твоите цели

ти, мојата мила

денот почна да дели.

 

VII

Денот почна да дели

видов низ прозорчето затворено

отидов низ нови предели

волшебна сказна на отворено.

 

Секоја градба е грандиозна

те помнам добро, совршено

чекорејќи, ти си грациозна

времето наше не е завршено.

 

Дете на улица чита

врели костени јаде

коњот по мостот рита.

 

Веќе нема дилема

мудрост ми даде

евангелие ново спрема.

 

VIII

Евангелие ново спрема

денот роден го прослави

алхемичар со нова опрема

пред народот свој го достави.

 

Гордо, молкум молеше понизно

со орнаменти, нечитлив ракопис

некој гласно се смееше заразно

читајќи од неговиот синопсис.

 

Небото темно сино

учев од Талес

опиен без вино.

 

Сонце лисје коси

каков е овој процес

жезло кралот в рака носи.

 

IX

Жезло кралот в рака носи

длабоко од погледи скриени

богата гозба нѝ сноси

итавме по улиците измиени.

 

Помислувам мила моја понекогаш

пред великаните се поклонувам

те љубам, сакам засекогаш

на вечност се заколнувам.

 

Закопав среќа во дупка

дури сонце зајде

на студот цупка.

 

Те пратев, знај

мене ме најде

љубезен бев до крај.

 

X

Љубезен бев до крај

пат блескав светец покажува

на тврдината одеше покрај

таа со него се сложува.

 

Тешко беше пливање низводно

невеста во бело сликаше

тогаш ти пресуди праведно

чеснота победи, гласно викаше.

 

Замка тука лежи

камбана часот бие

ветрот дува, ежи.

 

Завист секаде виси

љубена мирно спие

убост од вкусови роси.

 

XI

Убост од вкусови роси

признавам малку бев занесен

купив букет со рози

од радоста голема понесен.

 

Нејќам бајката да заврши

друг некој да оставам

приказна наша да доврши

нови патишта да поставам.

 

Велиш сакам дома

газам на мина

гледаме друга мома.

 

Уста горчлива, сува

разнесен ко глина

брза кочија, зора чува.

 

XII

Брза кочија, зора чува

помнете ги тие моменти

испосник стар, ветер дува

звук од расипани инструменти.

 

Запиши го ова патување

биди во расположба секаква

ода на едно сонување

работа проста и еднаква.

 

Впиј нова мудрост

од чевлар стар

признание за смелост.

 

Испи голтка чај

биди свој дар

оглав стар стај.

 

 

XIII

Оглав стар стај

појди во столетна пивница

луѓето не вредат, познај

спомен твој од ливница.

 

Пред споменот се поклонувам

искрениот поглед твој стоплува

цвеќе на сите подарувам

од чекање полека исчезнува.

 

Мојот си копнеж

нашата љубов зрее

оддалеку слушам татнеж.

 

Вербата иста радува

мисла убава тлее

вечниот град останува.

 

XIV

Вечниот град останува

нема што да жалиме

за нас да раскажува

лошите работи ги палиме.

 

Оганот тела нѝ стоплува

на чуден јазик зборуваме

кралот орден ми доделува

со сите се збогуваме.

 

Нејќам да спијам

слепо те следам

во сатот се кријам.

 

Торба надеж носам

стихови нови редам

за љубов просам.

 

Магистрал

Врвејќи горе месечина потемнува

Еднаш не наидов на цвете

Радоста моја сама почекува

Аласот мрежа плете.

 

Никогаш не се осмели

Ама е лирска оваа драма

Денот почна да дели

Евангелие ново спрема.

 

Жезло кралот в рака носи

Љубезен бев до крај

Убост од вкусови роси.

 

Брза кочија, зора чува

Оглав стар стај

Вечниот град останува.