Секој со својата планина
ќе речеше мојот татко
не осудувај
ништо ти не знаеш.
Неговото молчење мудрост
неговите дела оставени
да ме потсетуваат
да научам
за животот и болката
тагата и среќата.
Споменот ледено ладен
во далечина
бара поглед
очи стари сини
насолзени.
Само воздишка
длабока тешка.
И празнина.
Некогаш некаде далеку
ќе погледнам во очите сини
солза да избришам
спокој да дарам.
No comments:
Post a Comment