Газам
во непознато
страв
немам,
а
треба да е така.
Темнини
и смрт наоколу,
јас
се чудам
зошто
страв немам.
Слушам
за страдања,
загуби,
како
да ги гледам,
се
уште сум смирен.
Дојде
моментот на вистината,
плачам,
солзи ронам.
Жалам,
но страв немам.
Ниту
омраза, горчина.
Се
свртувам, ме гледаат,
знам
дека ќе живеам
да
пишувам редови,
зошто
страв немам.
No comments:
Post a Comment