Thursday, February 8, 2018

ПОРАКА

Клупа во паркот.
Сама.
Осамена.
Ги чека, пречекува,
ги испраќа.
Повторно осамена.

Дождови, снегови
ветерот ја корне,
Сонцето ја гори.
Нечија тајна,
радост, болка.
Силна, осамена
стои.

Газена, одмината
неважно.
Осамена.
Горена, вдлабени имиња.
И срциња.
Тука е.
За нас.

No comments:

Post a Comment